او سالهاست و قرنهاست که منتظر رسیدن ماست
جایی نرفته که بیاید ...
همین جاست ...
همین نزدیکی ...
این مائیم که باید برویم ... تا به نقطه ظهور برسیم ... تا به او برسیم ...
او مدت هاست که در میعادگاه عشق انتظار رسیدن ما را می کشد.
ما تا ظهــــــــور ایستاده ایم.....
قُلِ اللَّهُمَّ مالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشاءُ
وَ تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ»
چند گاهی ست ...
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«اللهم کن لولیک الحجة بن الحسن»
«صلواتک علیه و علی آبائه»
«فی هذه الساعة»
«و فی کل الساعة»
«ولیا و حافظا»
«و قائدا و ناصرا»
«و دلیلا و عینا»
«حتی تسکنه أرضک طوعا»
«و تمتعه فیها طویلا»
و باز هم همان جمله قدیمی...
به راه آییم تا از راه بیاید!